Het oog wil ook wat en de wijn heeft alvast een schitterend label, met een voor de hand liggende tekening, want je weet dat equus Latijn is voor paard.
Veel informatie achter op de fles, maar helaas in het Spaans, al zijn de druiven en de schenktemperatuur wel te ontcijferen.
Na het schenken en wat walsen duwen we onze neus in het glas: ik ruik snoep. Dat kan aan mijn verwende jeugd liggen, maar ik zie spontaan neuzekes voor me. Dat trekt vreemd genoeg snel weg en maakt plaats voor jong, getemperd fruit zoals hoort bij een kwaliteits-Crianza.
Eigenlijk ruikt deze wijn duurder dan hij is!
Soit, een eerste voorzichtige slok bevestigt de kwaliteit van de wijn: een mooie, volle wijn in de mond die heerlijk evolueert van eerder donker fruit naar chocolade. In de afdronk herkennen we vanille, terwijl de mond zalig traag uitdroogt door de zachte tannines.
Maar laat dat vooral mijn referenties zijn. Zeker is dat de wijn ruim 70 procent Tempranillo bevat, aangevuld met Cabernet Sauvignon en Shyrah. Negen maand op eiken vaten. Mooie papieren.
Verrassing: de wijn zou het goed doen bij tapa’s.
Ik zou daar ook een stukske gegrilld vlees bij durven eten, misschien met wat kruidenboter zelfs. Ik zeg maar iets…
